Sznaucer – aktywny pies dla każdej rodziny

Pies sznaucer: historia i początki rasy

Historia sznaucerów zaczęła się od wiejskich psów na południu Niemiec i Szwajcarii. Początkowo nie była to hodowla celowa. Ludzie, głównie biedniejsi chłopi, potrzebowali po prostu czujnych psów gospodarskich. W XIX wieku zwierzęta te były wykorzystywane do wyłapywania szczurów i innych gryzoni, z którymi nie radziły sobie koty. Sznaucery pomagały również stróżować przy wiejskich gospodarstwach. Z biegiem czasu z najmniejszych przedstawicieli tych wiejskich psów wykształciła się rasa sznaucera miniaturowego. Ich celową hodowlą zajął się Josef Berta, znany niemiecki kynolog. Kiedy rozpoczął hodowlę, sznaucery miniaturowe i affenpinczery (małpie pinczery) uznawane były za jedną rasę. Josef Berta dążył do powstania rasy, która będzie pozbawiona karłowatych cech affenpinczerów. W Polsce pierwsze sznaucery miniaturowe pojawiły się w latach 60. XX wieku. Niezależnie od siebie sprowadzili je Elżbieta Chwalibóg i Władysław Kłodziński.

Sznaucer: skąd taka nazwa?

Na temat pochodzenia specyficznej nazwy "sznaucer" istnieją dwie tezy. Pierwsza z nich zakłada, że ten termin pojawił się w 1842 roku i pochodzi od szwajcarskiego pisarza i pastora Jeremiasa Gotthelfa. W języku niemieckim słowo "die Schnauze" oznacza pysk. W ten sposób nazwa tej rasy byłaby jasnym nawiązaniem do charakterystycznej głowy i wyrazistej brody tych psów. Druga teza skupia się na roku 1879, kiedy to zwycięzcą Trzeciej Międzynarodowej Niemieckiej Wystawy Psów w Hanowerze został pinczer szorstkowłosy o imieniu Schnauzer.

Trzy odmiany rasy sznaucer

Wygląd sznaucera

Wszystkie sznaucery mają identyczną budowę ciała, ale różną wielkość. Głowa jest długa i ma kształt zbliżony do prostokąta. Uszy są wysoko osadzone na głowie i mają kształt litery "V". Oczy są owalne i zawsze ciemnej barwy. Tułów jest zwarty, a ogon wysoko osadzony na zadzie. Klatka piersiowa jest umiarkowanie szeroka. Ich sierść jest szorstka, twarda i gęsta. Na pysku włosy tworzą charakterystyczną brodę i krzaczaste brwi.

Najczęściej spotykane umaszczenie to pies o całej czarnej sierści, rzadziej spotyka się osobniki o umaszczeniu „pieprz i sól” oraz czarno-srebrzystym. Najrzadsze są sznaucery białe.

Sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym to największy i najspokojniejszy pies spośród trzech odmian tej rasy. Osiąga wysokość od 60 do 70 centymetrów w kłębie i przybiera masę od 35 do 47 kilogramów. Większość sznaucerów olbrzymów ma czarną sierść, bardzo rzadko spotyka się umaszczenie „pieprz i sól”. Cechuje go zawadiacka natura i odwaga. Olbrzymy zwykle długo dojrzewają i często do późnej starości zachowują się jak niesforne szczeniaki. Niezależnie od wieku to pies o pogodnym i żywym usposobieniu, który nierzadko zaskoczy Cię swoją kreatywnością. Jest bardzo inteligentny, szybko się uczy i chętnie pracuje. Uwielbia treningi i aktywne zabawy. Sznaucer jest bardzo lojalny wobec swojego właściciela i obdarza go szczególnym uczuciem. Doskonale dogaduje się z dziećmi, nawet tymi najmłodszymi, których z oddaniem będzie strzegł. Wielką zaletą tej rasy jest niski poziom agresji: sznaucery, nawet jeśli z nieufnością reagują na obcych, nie są agresywne. Dodatkowym atutem tej rasy jest odporność na choroby. Dobrze reagują na częste zmiany pogody i niekorzystne warunki atmosferyczne, dlatego z łatwością poradzą sobie z ciężką, wymagającej wytrzymałości pracą. Średnia długość życia psów tej rasy to 10 do 12 lat.

Sznaucer średni

Sznaucer średni ma wzrost od 45 do 50 centymetrów w kłębie i waży od 14 do 20 kilogramów. Jest bardzo czujnym psem i chętnie szczeka, dlatego często znajduje zastostowanie jako pies stróżujący. To oddany przyjaciel domowników: bardzo szybko się przywiązuje, ale źle znosi samotność i wymaga regularnej bliskości człowieka. Uwielbia dzieci i ma z nimi doskonały kontakt. Jest radosny i zawsze gotowy do zabawy. Typowy przedstawiciel tej rasy to doskonały pies rodzinny: wyrozumiały, spontaniczny i aktywny. Nauka przychodzi mu bardzo łatwo, o ile dobrze się przy tym bawi. Jest odpowiednim towarzyszem dla aktywnego, stanowczego właściciela, gotowego poświęcić psu dużo czasu. To pies "nie do zdarcia": potrzebuje dużo spacerów i zabaw na świeżym powietrzu, aby móc się wyszaleć. Charakteryzuje go niespożyta siła, odwaga i szlachetność. Natura wyposażyła go w doskonały węch, dzięki czemu jest pomocny w służbie celnej do wykrywania narkotyków czy też w ratownictwie do szukania zaginionych osób. Podobnie jak olbrzym, sznaucer średni jest wytrzymałym i odpornym na wahania temperatury i choroby psem stróżującym.

Sznaucer miniaturowy

Sznaucer miniaturowy to najmniejsza i najpopularniejsza rasa spośród wszystkich sznaucerów. Osiąga rozmiary od 30 do 35 centymetrów w kłębie i waży od 4 do 8 kilogramów. Oprócz standardowego czarnego umaszczenia rasa ta posiada także ubarwienie czarno-srebrzyste i białe. Sznaucer dobrze się czuje nawet w małych mieszkaniach i świetnie nadaje się do życia w rodzinie. Jest energiczny, wesoły, żywiołowy i potrzebuje dużo ruchu. Uwielbia polowania - spadek po dalekich przodkach. Jest bardzo inteligentny, najłatwiej uczy się podczas zabawy i chętnie prezentuje nowo nabyte umiejętności. Jest wierny i mocno przywiązany do właściciela, dlatego źle znosi samotność. Czujny i odważny, sprawdzi się również jako pies stróżujący. Charakterem przypomina sznaucera średniego i wymaga konsekwentnego, zrównoważonego właściciela, gdyż czasami bywa uparty. Świetnie nadaje się również do towarzystwa starszych dzieci. Sznaucery miniaturowe zaliczane są do psów długowiecznych, żyją nawet do 19 lat.

Żywienie sznaucera

Prawidłowe żywienie tych psów jest sprawą niezwykle istotną zarówno dla ich zdrowia, jak i urody. Nieprawidłowa dieta nie tylko wpływa negatywnie na kondycję zwierzęcia, ale również na wygląd skóry i sierści. Może stanowić także zagrożenie dla jego zdrowia. Dlatego też należy dobrać dobrej jakości karmę, odpowiednią do rasy, wieku i aktywności psa. Żywienie sznaucera powinno być urozmaicone i dobrze zbilansowane.

Sucha karma to zdecydowanie najwygodniejszy i najpopularniejszy wybór wśród posiadaczy sznaucerów i wielu psów innych ras. Zaletą takich karm są dobrze zbilansowane i odżywcze składniki. Oprócz samej karmy pies musi mieć zawsze pełną miskę świeżej wody. Należy również pamiętać, że czworonóg ten jest mięsożerny, dlatego też podstawą jego diety powinno być mięso. Podawać można mięso mielone, drobno lub grubo krojone, w zależności od wieku psa. Jeśli chodzi o gatunek mięsa, to powinno być to mięso wołowe i cielęce, gotowana baranina lub konina w niewielkich ilościach. Należy natomiast unikać wieprzowiny, wędlin i kości innych niż cielęce. Oprócz mięsa w jadłospisie powinien znaleźć się także nabiał, warzywa i ryby. Na ogół sznaucery nie są wybredne, jednak zdarzają się wyjątki. Czasowy brak apetytu nie jest więc powodem do obaw. Jest to zupełnie naturalne, o ile pies zachowuje się normalnie. Nie należy wmuszać jedzenia na siłę. Trudno jest prawidłowo dostosować żywienie sznaucera do jego wymagań, wieku i kondycji, dlatego też o wiele łatwiej i bezpieczniej jest skorzystać z wyżej wspomnianych suchych karm i uniknąć przedawkowania poszczególnych substancji odżywczych. W żywieniu sznaucera bardzo ważna jest częstotliwość karmienia. Szczeniakom do 7 tygodnia życia posiłek powinno podawać się 5 razy dziennie, od 4 do 5 miesiąca życia – 3 razy dziennie (także sznaucerom olbrzymom 3 razy dziennie do końca życia). Sznaucery miniaturowe i średnie od 5 do 9 miesiąca życia należy karmić 3 razy dziennie, a następnie 2 razy dziennie do końca życia.

Twój sznaucer zasługuje na najlepsze pożywienie! Wybierz jedną z naszych karm Josera:

Prawidłowa pielęgnacja sznaucera

Sznaucery mają gęstą sierść, która wymaga regularnego czesania: 2 do 3 razy w tygodniu, ze szczególnym uwzględnieniem brody, grzywki oraz sierści na łapach. Najlepiej używać metalowego grzebienia o podwójnym rozstawie zębów oraz szczotki. Ważne jest także usuwanie włosków, które rosną wewnątrz małżowiny usznej. Oprócz czesania, psa należy mniej więcej raz na 3 - 4 miesiące strzyc i trymować.

Regularnie kontroluj również stan zębów i jamy ustnej. Odkładający się kamień nazębny może być powodem rozwoju wielu chorób: zapalenia dziąseł i przyzębia, a nawet paradontozy. W sklepach zoologicznych znajdziesz wiele gryzaków, które pomogą w utrzymaniu prawidłowej higieny jamy ustnej. Oprócz tego możesz podawać suchą karmę, która działa profilaktycznie. Intensywne przegryzanie i wydzielanie większej ilości śliny jest naturalnym sposobem na usunięcie niechcianego nalotu nazębnego. Jeżeli Twój pies ma już kamień nazębny, powinieneś zwrócić się do lekarza weterynarii.

Treningi

Sznaucery to psy bardzo inteligentne, posłuszne i chętne do zabawy. Aby dobrze wytresować psa, należy rozpocząć naukę już od najmłodszych lat. Szczeniaki potrzebują w sumie około 30 minut ćwiczeń dziennie, ale krótkie sekwencje z przerwami na zabawę przyniosą lepsze efekty niż półgodzinny intensywny trening. Już w wieku 8-12 tygodni można uczyć psa komend, takich jak siad, leżeć, wracanie na miejsce, reagowanie na swoje imię czy chodzenie na smyczy. Nie należy stosować kar fizycznych, bo pies może stracić zaufanie i motywację. Zamiast tego lepsze jest nagradzanie właściwego zachowania smakołykami.

Zdrowie

Sznaucery cieszą się zwykle bardzo dobrym zdrowiem i zaliczane są do psów długowiecznych. Olbrzymy mogą być podatne na obecność pasożytów, które są głównym powodem alergii skórnych. Ich przyczyną może być także przebiałkowanie, które mija po podaniu karmy ze zmniejszoną zawartością protein. Najgroźniejszym schorzeniem występującym u sznaucerów olbrzymich jest skręt żołądka oraz dysplazja stawów biodrowych, która występuje jednak bardzo rzadko. Aby zapobiegać skrętowi żołądka, należy przestrzegać kilku zasad:

• nie podawać psu dużego posiłku (najlepiej podzielić go na 2 części, wtedy jest on szybciej trawiony i mniej obciąża żołądek),
• nie podawać wody bezpośrednio po posiłku, a także pilnować, aby pies nie pił jej zbyt łapczywie,
• zadbać o odpoczynek po jedzeniu.

Pierwsze objawy chorób mogą pojawić się w okresie intensywnego wzrostu. U sznaucera średniego również istnieje ryzyko wystąpienia alergii skórnych. Rasa ta ma także predyspozycje do chorób oczu:

• atrofii siatkówki,
• zaćmy,
• zwichnięcia soczewki.

Atrofia, czyli degeneracja siatkówki jest chorobą wrodzoną, którą diagnozuję się na podstawie badań w wieku około 6 tygodni. Choroba ta występuję bardzo rzadko, lecz niestety jest nieuleczalna. Starsze sznaucery należy kontrolować w kierunku chorób serca i nowotworów.

Sznaucery miniaturowe cieszą się również dobrą kondycją fizyczną, jednak zdarzają się osobniki, które mogą cierpieć na choroby oczu, takie jak zanik siatkówki oraz katarakta. Mogą także pojawić się skłonności do tworzenia się kamieni w pęcherzu moczowym. Czasami zdarzają się problemy dermatologiczne oraz alergia, spowodowane najczęściej źle dobraną dietą lub stosowaniem nieodpowiednich sposobów pielęgnacji. Do charakterystycznych problemów zdrowotnych zaliczamy również hiperlipidemię, która może zwiększyć prawdopodobieństwo zapalenia trzustki. Ponadto, miniaturowe sznaucery są podatne na ropne zapalenia skóry. Aby zapobiec ryzyku pojawiania się chorób usznych, właściciel powinien suszyć uszy pupila zaraz po kąpieli. Jeżeli dbamy o higienę psa i jego otoczenia, zmniejszamy ryzyko wystąpienia chorób. Jakiekolwiek niepokojące zmiany najlepiej skonsultować z weterynarzem.

Podsumowanie

Sznaucer jest bardzo wiernym psem i szczerze kocha swojego właściciela. Świetnie dogaduje się z dziećmi, co czyni go idealnym psem rodzinnym. Cechuje go odwaga i lojalność – zawsze chroni ludzi, których kocha, ale nie zalicza się do psów agresywnych. Jest bardzo inteligentny – szybko nauczysz go nowych sztuczek, zwłaszcza, jeśi trening będzie urozmaicony. Lubi długie spacery i aktywne zabawy. Odnajdzie się zarówno w dużym, jak i małym mieszkaniu. Sznaucer to rasa zdrowa i odporna na pogodę. Jedyne, o co musisz regularnie zadbać, to sierść, która ma tendencję do kołtunienia.