Beagle: zawadiaka o gołębim sercu
Beagle, podobnie jak wiele innych ras użytkowych stworzonych wyłącznie do polowań, już tylko bardzo rzadko może oddawać się swoim namiętnościom jako pies gończy. Dziś to rasa, która robi furorę jako zwierzę do towarzystwa i dla rodziny. I rzeczywiście, dzięki niezrównanej łagodności świetnie się w tej roli sprawdzi – jeśli zadbasz o jego olbrzymią potrzebę ruchu, zapewnisz mu urozmaicenie i nie zostawisz samopas. Zaniedbany lub osamotniony zwierzak przejawia bowiem tendencję do niszczenia inwentarza i zakłócania spokoju donośnymi skargami.
Historia rasy: spuścizna po southern hound i northern hound
Beagle to bardzo stara rasa o niejasnych początkach. Wiadomo, że była znana już w średniowieczu, nie ma jednak pewności, gdzie pojawiła się po raz pierwszy. Niektóre źródła twierdzą, że niewielkie psy łowcze dotarły na Wyspy Brytyjskie w XI wieku razem z Normanami. Według innej teorii korzenie beagle’ów sięgają starożytnej Grecji, skąd do Brytanii trafiły z rzymskimi legionami. Jednoznacznie jasny jest tylko fakt, że tamtejsze psy gończe były dużo mniejsze od współczesnych przedstawicieli, bo podczas transportu musiały się zmieścić w jukach mocowanych do siodeł. Do powstania dzisiejszego wzorca przyczyniły się między innymi dziś już wymarłe rasy Southern Hound i Northern Hound. Nazwa „beagle” pojawiła się w księgach wydatków króla Anglii Fryderyka VIII po raz pierwszy około 1515 roku jako wzmianka uiszczonej zapłaty dla „osoby odpowiedzialnej za beagle” (ang. "Keeper of the Beagles“). Oficjalnie rasa beagle została uznana dopiero pod koniec XIX wieku przez Brytyjski Związek Kynologiczny. Ostateczny wzorzec zatwierdzono w 1895 roku.Jak wygląda beagle?
Beagle jest najmniejszym z ogarów: to krępy, atletyczny pies średniej wielkości o wzroście od 33 do 40 cm w kłębie i wadze do 18 kilogramów. Prosty grzbiet z szeroką klatką piersiową kończy się wysoko osadzonym szablastym ogonem: delikatnie wygiętym i zakończonym białą końcówką.Dzięki nieprzeciętnie silnym nogom psy tej rasy są wytrzymałe i potrafią bardzo szybko biegać. Głowa beagle’ów jest dość duża, ale proporcjonalna i elegancko wydłużona, osadzona na muskularnej i szerokiej szyi. Pokaźne, aksamitne, nisko wiszące uszy nadają tej rasie sympatycznego wyglądu. Niewielu ludzi potrafi się też oprzeć spojrzeniu łagodnych, brązowych oczu, a bardzo krótka, przylegająca i gęsta sierść zaprasza do głaskania.
Umaszczenie: beagle czarny, biały, dwu- i trzykolorowy
Najczęściej spotykane umaszczenie to tricolor w kombinacji koloru czarnego, płowego i białego.Wzorzec rasy beagle uznaje jednak wszelkie kolory sierści, typowej dla psów łowczych – z wyjątkiem wątrobianego, czyli brązowego.
Te dwie ostanie wersje kolorystyczne występują najrzadziej. Beagle czarny, biały, niebieski, biszkoptowy czy szary nigdy nie jest jednokolorowy – to jedynie określenie koloru dominującego. Zgodnie z wzorcem rasy czubek ogona zawsze musi być biały.
Beagle: zapalony myśliwy
Swoim myśliwskim przodkom beagle zawdzięcza doskonale rozwinięty węch, sportową wytrzymałość i imponującą szybkość. Typowy przedstawiciel tej rasy cechuje się niewrażliwością na trudne warunki pogodowe oraz głęboko zakorzenionym instynktem łowieckim. Pod niewinnym wyglądem kryje się silny charakter – błędy w wychowaniu kończą się często samodzielnymi eskapadami za tropem zwierzyny i niesubordynacją, podyktowaną typową dla tej rasy upartością. Beagle, który może uczestniczyć w polowaniach, radzi sobie jako płochacz i posokowiec, w pracy samodzielnej i w pracy w sforze.Tresura brytyjskiego uparciucha
Wyzwaniem w szkoleniu beagle’a jest nie tylko jego silny instynkt łowiecki, ale także zachłanność w kwestii jedzenia. Ta ostatnia cecha ułatwia co prawda szybsze egzekwowanie konkretnych zachowań, bo za smaczny kąsek te psy gotowe są zrobić prawie wszystko. Z drugiej jednak strony do trudnych zadań właściciela należy także oduczenie pupila łapczywego pochłaniania wszelkich resztek jedzenia, które ten znajdzie na swojej drodze. Beagle to zwierzę inteligentne, ale dość uparte, wymagające dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców. Mimo dużej pewności siebie i niezawodnych cech myśliwego, typowy beagle jest jednak bardzo wrażliwy: zbyt surowo traktowany może zareagować krnąbrnością lub zamknąć się w sobie. Ponieważ szybko się nudzi, ćwiczenia muszą być urozmaicone i podzielone na krótkie sekwencje, przynajmniej w początkowej fazie nauki.Rasa psa beagle – dla kogo?
Rasa beagle nadaje się dla osób aktywnych, kochających ruch na świeżym powietrzu i czynny wypoczynek. Ten sympatyczny Brytyjczyk będzie wdzięczny za udział w psich sportach i z namiętnością odda się szukaniu ukrytej zdobyczy. Ponieważ jego instynkt łowiecki wciąż jest jeszcze aktywny, beagle potrzebuje urozmaicenia, aby z nudy nie poszukać sobie atrakcyjniejszego zajęcia. Osoby pochłonięte pracą i spędzające większość dnia poza domem nie powinny decydować się na psa tej rasy, bo beagle źle znoszą samotność. Jeśli szukasz bezwzględnie karnego przyjaciela, nie będziesz do końca szczęśliwy, bo typowy beagle jest uparty, a jego właściciel musi wykazać się wyrozumiałością, cierpliwością i konsekwencją. Pies rasy beagle może być doskonałym towarzyszem dla rodziny z dziećmi, ale i dla singli – najważniejsze, abyś poświęcił swojemu czworonogowi dużo czasu i uwagi.Beagle dla alergika?
Beagle nie nadaje się niestety dla osób reagujących alergicznie na psią sierść, nawet w przypadku łagodnych objawów alergii. Psy tej rasy linieją bowiem przez cały rok, a ich szczecinowate włosy mają tendencję do wbijania się w ubrania, tapicerki i dywany.Beagle a dzieci
Pies beagle świetnie nada się na towarzysza dla nieco starszych, kilkuletnich dzieci, bo nie okazuje agresji czy zniecierpliwienia, za to kocha szaleństwo i figle. Często sam animuje do zabawy, zaraża pogodą ducha i uwielbia aktywne, wspólne spędzanie czasu z rodziną. Małemu dziecku może jednak z racji swojej żywiołowej natury przez zwykłą nieuwagę wyrządzić krzywdę - np. przewrócić, dlatego nigdy nie powinieneś zostawiać ich samych. Ze względu na swoją niezależność beagle’e bawią się z dziećmi na swoich zasadach i wycofują się, jeśli jest im coś nie w smak.Charakter beagle’a
Przedstawiciele tej rasy to psy pogodne, odważne i zrównoważone. Pozbawione agresji, traktują przyjaźnie nie tylko członków rodziny, ale także obce osoby i psy. Konflikty z pobratymcami zdarzają im się niezmiernie rzadko – to psy stworzone do życia w sforze. Egzaminu na stróża czy obrońcę beagle z pewnością nie zda, ale świetnie sprawdzi się w roli towarzysza zabaw dla (starszych) dzieci. Ten brytyjski przystojniak uwielbia pieszczoty, zabawę w berka i jest zawsze skory do figli. Jego wielkie przywiązanie do opiekunów – w odróżnieniu do innych gończych - sprawia jednak, że źle znosi samotność, dlatego pozostawiony w domu na długie godziny może dokonywać zniszczeń lub wyciem czy szczekaniem uprzykrzać życie sąsiadom.Beagle w domu lub w bloku
Przedstawiciel tej rasy najlepiej się czuje w domu z ogrodem, ale może mieszkać także w skromniejszych warunkach. Beagle bez problemu przystosuje się do życia w bloku i w mieszkaniu, jeśli będzie miał możliwość rozładowania rozpierającej go energii. O jego szczęściu nie zadecydują bowiem cztery ściany, lecz towarzystwo opiekuna i aktywne spędzanie czasu na zewnątrz. Osiedlowe podwórko i spacery wokół bloku to dla tego aktywnego myśliwego zdecydowanie niewystarczające zajęcie. Beagle kocha lasy, przestrzeń i codzienne wyzwania z użyciem swojego świetnego węchu.Ile ruchu potrzebuje beagle?
Jeśli chcesz uszczęśliwić beagle’a (i zapobiec niepożądanym zachowaniom), powinieneś zapewnić mu dużo aktywności fizycznej. Jako psy gończe, które w przeszłości musiały nierzadko pokonywać duże odległości podczas polowania, przedstawiciele tej rasy mają dużą wytrzymałość i potrzebują – najlepiej codziennie – kilku godzin psich rozrywek.Ile powinien jeść beagle?
Beagle to – podobnie jak labrador - pies o ogromnym apetycie, dlatego musisz zadbać o dobrze zbilansowaną dietę. Spuszczony z oka zwierzak błyskawicznie pochłonie wszystko, co znajdzie na swojej drodze. Ta żarłoczność objawia się poważną tendencją do tycia, a w rezultacie – nadwagą. Dzienną dawkę pokarmu najlepiej jest podzielić na dwie porcje. W ten sposób Twój podopieczny nie będzie głodny w ciągu dnia, a Ty łatwiej zapanujesz nad jego skłonnością do żebrania i szukania odpadków na spacerach. Porcje posiłków muszą być dopasowane do wieku i aktywności ruchowej Twojego czworonożnego przyjaciela.
Zdrowie rasy beagle
Beagle należy do ras długowiecznych i choruje rzadko.Beagle jest dość odporny na niesprzyjające warunki atmosferyczne, jeśli się rusza, ale w zimie nie powinien przebywać cały rok na zewnątrz, bo zmarznie.
Pielęgnacja bigla
Beagle’ nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych, jego krótka sierść nie musi być ani strzyżona, ani trymowana. Ponieważ wypada przez cały rok i ma dość gęsty podszerstek, warto regularnie usuwać martwe włosy za pomocą szczotki.Najwięcej uwagi powinieneś poświęcić jego długim, wiszącym uszom, które mają tendencję do częstych infekcji. Kontroluj regularnie stan ich czystości. Niepokojącymi objawami zapalenia są zaczerwienienie, brzydki zapach oraz bolesność małżowiny. Warto jest profilaktycznie czyścić psu uszy, a także przycinać pazury, jeśli nie ścierają się w sposób naturalny.
Polecane hodowle beagle
Beagle są w naszym kraju bardzo popularne, zatem bez problemu znajdziesz hodowcę, wyspecjalizowanego w tej rasie. Ale jak większość modnych ras, również i ta padła ofiarą pseudohodowców, dlatego wymarzone szczenię musisz wybierać rozsądnie i bez pośpiechu. Podobnie jak w przypadku wszystkich psów rasowych, warto szukać hodowli należącej do ZKwP, gdzie otrzymasz dostęp do szczeniaków z rodowodem FCI, czyli w pełni zgodnych ze wzorcem rasy. Odpowiedzialnego hodowcę poznasz także po tym, że wykonał wszystkie potrzebne badania genetyczne i zaszczepił maluchy.Ile kosztuje beagle?
Ceny beagle’ów wahają się od 3.000 do 7.000 złotych. Szczeniak z renomowanej hodowli może jednak osiągnąć cenę do 8.000, a nawet 9.000 złotych. Psy z linii polujących są zwykle nieco droższe od tych przeznaczonych do towarzystwa. Pamiętaj, że pieski oferowane za poniżej 2000 PLN nie mogą pochodzić z dobrego źródła i zawsze powinny wzbudzić Twoją czujność. Podejrzanie niska cena idzie w parze z dramatycznymi warunkami rozmnażania psów i licznymi chorobami genetycznymi, które dopiero z czasem dochodzą do głosu. Jeśli koszty kupna szczeniąt wydają Ci się zbyt wysokie, pomyśl o adopcji.Beagle do oddania
Jak w przypadku większości psów rasowych, także wśród beagle’ów dużo jest psiaków w potrzebie. Padają ofiarą przeprowadzek, rozstań lub śmierci właściciela i innych przypadków losowych, a czasem także przemocy. Zanim zaczniesz szukać hodowli, zastanów się, czy nie warto wesprzeć wybranej przez Ciebie rasy i zdecydować się na adopcję. W sieci istnieje kilka inicjatyw, poświęconych tej rasie.Stowarzyszenie: Beagle w Potrzebie
Facebook: Adopcje psów rasy beagle
SOS Beagle: Psy do adopcji
Pochodzenie słowa „beagle”
Etymologia wyrazu „beagle” jest do dziś niewyjaśniona, ale eksperci przypuszczają, że pochodzi od starofrancuskiego słowa begueule (bée =otwarty i gueule = gęba, pysk). Inną możliwość stwarza francuski termin beugler (= ryczeć). Obie teorie tematyzują cechę charakterystyczną tej rasy, jaką jest melodyjne i donośne szczekanie. Beagle to w rzeczy samej jedne z najgłośniejszych psów. W Wielkiej Brytanii nazywa się je śpiewającymi psami „singing beagles”. Niektórzy pochodzenia nazwy beagle doszukują się we francuskim lub walijskim określeniu „beag”, które oznacza „mały”. W Polsce ta rasa nazywana jest również bigiel albo bigle.Beagle kieszonkowy?
Kto szuka beagle’a miniaturowych rozmiarów, z pewnością trochę się rozczaruje. Beagle kieszonkowy rzeczywiście istniał, ale tylko w przeszłości, a to dzięki królowej Elżbiecie I, która wyhodowała własny miniaturowy typ. Osobnika tej linii bez trudu można było zabrać na polowanie w kieszeni płaszcza, a w koszach przy siodle mieściło się ich podobno aż 10. W czasach panowania ostatniej z rodu Tudorów władczyni – czyli w XVI i na początku XVII wieku – istniały równolegle dwie odmiany beagle’a: standardowy oraz miniaturka. Jako ulubieniec Elżbiety I kieszonkowe pieski nazywane były “Elisabeth beagle”. Na skutek trudności hodowlanych miniaturowa odmiana tej rasy wyginęła w latach 30. XX wieku.Popularne mieszanki
Jak w większości ras dizajnerskich nie sposób przewidzieć, czy nowe mieszanki będą cieszyły się dobrym zdrowiem, czy okażą się chorobliwe i wrażliwe.
Podsumowanie
Jeśli szukasz psa, który w mgnieniu oka rozkocha w sobie domowników i zarazi ich swoim chronicznie dobrym humorem, beagle świetnie się w tej roli sprawdzi. Oprócz towarzystwa swoich opiekunów pies tej rasy do szczęścia potrzebuje dużo ruchu i codziennych wyzwań, dlatego nada się tylko dla osób aktywnych. Mimo olbrzymiego uroku osobistego beagle to inteligentny pies o silnym charakterze i mocno zakorzenionym instynkcie łowieckim, dlatego wymaga konsekwentnego wychowania i jasno wyznaczonych granic.
O autorze
